Op de foto’s hieronder St. Michael’s kloosterkerk, zoals de kerk in de volksmond heet. Een beeld van een kerk in betere dagen. Zou Piet Clijsen ooit geweten hebben dat zijn ramen in dit monumentale gebouw een plaats gevonden hadden? Zo simpel wij tegenwoordig de wereld rond klikken was destijds nog onmogelijk. Zou zijn tussenpersoon (Adrian Hamers) foto’s gestuurd hebben van de ramenlocatie of alleen maar de fysieke maten?
Zo indrukwekkend de kerk altijd was, zo naargeestig ziet die er nu uit. Inmiddels is de kerk opgenomen op de lijst van 10 meest bedreigde historische gebouwen in de New Jersey.
Zoals vaker op zondagmiddag zat ik achter de computer toen ik plots een mailtje hoorde binnenkomen. Nieuwsgierig opende ik het en las: “Ik ben vanochtend langs deze kerk gereden….Ziet er verlaten en vervallen uit. Ik kon nergens naar binnen. Van buiten lijken er nog wel wat stukken glas in lood in te zitten, maar of dat ook van Opa is kon ik zo niet zien. De mensen in de buurt konden mij ook niets vertellen.” Was getekend: Thomas Theeuwes.
Tijdens een zakenreis had hij van de gelegenheid gebruik gemaakt om de kerk in Union City, New Jersey te bezoeken; soms zit het mee. Door zijn bezoek ging de zoektocht naar deze kerk natuurlijk erg leven, hetgeen bijvoorbeeld bleek uit een spontane uitwisseling van allerlei sites. Op grond hiervan én de lokale ervaringen en ontdekkingen van Thomas ontstond al snel een soort van berusting; dit gaat niet meevallen. We beginnen bij het begin, een korte ontstaansgeschiedenis.
Allereerst werd het klooster gebouwd en in 1864 in gebruik genomen. Daarna was er ruim 10 jaar nodig voor de realisatie van de kerk (1875). In 1980 werd eerst weer het klooster gesloten en één jaar later (1981) het hele complex.
Het is niet duidelijk of de ramen van Piet Clijsen (8 ramen, 1953) geïnstalleerd zijn in de kerk of in het klooster. Gelet op foto’s die ik heb gezien van ramen in de kerk vermoed ik dat ze in het klooster staan/stonden.
Na een grote brand in 1985 probeerde de congregatie het pand te verkopen wat in 1986 lukte. De Korean Presbyterean Congregation werd de eigenaar en de naam werd soortgelijk: Hudson Presbyterean Church.
Uit een verslag van Thomas:
“Kerk bezocht op 2019-03-17. Er was geen mis en de pastoor reageerde eerder ook al niet op telefoon of email. Ziet er verlaten en vervallen uit. Ik kon nergens naar binnen. Er kwam niemand voor de 11:00 mis. Van buiten lijken er nog wel wat stukken glas in lood in te zitten, maar of dat ook van Piet Clijsen is kon ik zo niet zien. De mensen in de buurt konden mij ook niets vertellen. De buurt bestaat vooral uit een latino en afro Amerikaanse gemeenschap. Zij zijn niet betrokken bij de Koreaanse gemeenschap. Ik vermoed dat de kerk niet meer gebruikt wordt.”
Allerlei contactpersonen, die op een of andere manier betrokken zijn bij de Koreaanse organisatie, en meerdere malen zijn aangeschreven, reageren steeds maar niet. Hoop doet leven, zullen we maar afsluitend vaststellen.
