Zoals iedereen die op zoek is naar een markt zocht ook Piet Clijsen naar producten, die een hoop mensen zouden kunnen aanspreken en waardoor zijn naamsbekendheid werd gestimuleerd. Zoals altijd gaat het dan om: een aantrekkelijk product, dat laat zien wat in dit geval de kunstenaar te bieden heeft; de prijs moet aantrekkelijk zijn; mag in ieder geval geen belemmering zijn.
In de spullen die hij heeft nagelaten hebben we enkele voorbeelden gevonden.
Allereerst is er het kruisbeeld, dat bij ons in huis hing. Later werd duidelijk dat familieleden het ook hadden hangen (rechts): nooit geweten. Was het een cadeau, hadden ze het gekocht, omdat ze het de moeite waard vonden om iets van hun broer aan de muur te hebben?
Piet Clijsen en zijn Amerikaanse intermediair (Adrian Hamers) vonden het blijkbaar ook de moeite waard om het aan de andere kant van de oceaan op de markt te brengen. Alleen om die reden is te begrijpen dat het kruis werd opgenomen in de speciale brochure van Adrian Hamers voor de Amerikaanse markt (links).
De uitvoering is iets anders maar de bedoeling was hetzelfde: een niet al te duur product aanbieden, dat mensen, zeker in een erg gelovige cultuur, kunnen waarderen.
Een ander voorbeeld is een raampje dat hij maakte over Willem II en de Tilburgse kruikenzeiker. Waarschijnlijk is het raampje gemaakt voor carnaval. De kruikenzeiker verwijst naar de bijnaam van Tilburgers tijdesn carnaval; vaak ook op andere momenten gebruikt. Daarnaast is de tekst carnavalesk (En onze goeie Willem II, die doe warechtig ok al mee) en constateert dat ook Willem II carnaval meeviert.
Helaas is het niet gedateerd.
In zijn archief zitten een behoorlijk aantal geboortekaartjes waarvoor hij de afbeelding ontwierp. Of dit betaald werk was of een ‘vriendendienst’ is onbekend. Gelet op het aantal was het iets wat hij om welke reden dan ook interessant vond.
Naamsbekendheid verwierf hij ook door ontwerpen voor allerlei soorten van decors voor toneel en evenementen. Ook heeft hij het ontwerp gemaakt voor een handgeweven loper in de Besterdse kerk.
Voor zijn ‘eigen plezier’, zonder opdracht daarvoor, ontwierp en maakte hij het zogenaamde Kruisigingsraam (1952). Toen kunstenaars het initiatief namen voor een speciale actie: ‘Kunstenaars helpen getroffenen’, ten bate van rampslachtoffers (Watersnood 1953?) bracht hij het Kruisigingsraam in voor een verloting.
Zijn naam als kunstenaar, glazenier, werd snel alom bekend, in binnen- en buitenland. Veel werk, grote opdrachten, die resulteerden in een omvangrijke verzameling van vooral religieuze kunst in allerlei soorten van gebouwen, zijn daarvan het levende bewijs. Deze site probeert daarvan zoveel mogelijk zichtbaar te maken.
Blijkbaar was hij op enig moment, begin jaren ’50, ook interessant voor iets heel anders, een nieuw product: glas-in-plastic.
Loodstrips werden gebruikt om het glas te fixeren in het raam. Maar, lood is zwak en slecht bestand tegen winddruk, zwaar, sluit vaak niet luchtdicht af waardoor tocht ontstaat, verkleurd, is schaars en daardoor duur.
Er werd een alternatief bedacht van thermoplastische kunsthars, dat alle nadelen ophief en als extra in alle kleuren kon worden uitgevoerd. In 1952 werd octrooi aangevraagd en in 1955 geopenbaard: Octrooi No.: 78280
Opvallend is dat in de aanvraag met geen woord wordt gerept over het gevaar van werken met lood.
Helaas is er weinig van terecht gekomen. Bedrijven die zich bezighouden met dit soort van strips, maar dan voor andere toepassingen, kennen geen glas-in-plastic strips. Wellicht dat de verdwijning van steeds meer kerken hier ook debet aan is.